Unia realna - związek dwóch lub większej liczby państw, oparty na wspólnych instytucjach państwowych. Unia realna rozwinęła się z unii personalnej.
Cechy konstytutywne
Wspólnymi instytucjami łączącymi kraje mogą być: parlament, rząd, waluta czy polityka zagraniczna, odrębnymi: wojsko, urzędy, administracja, sądownictwo i skarb. Obywatele państw członkowskich podlegają tym samym prawom we wszystkich państwach oraz mają możność osiedlania się na całym terytorium unii. Wspólny staje się także władca. W wyniku tej umowy państwa zostawały ze sobą związane tzw. partnerstwem strategicznym. Tworzono nowy akt prawny dla państw członkowskich, np.: konstytucję. Na skutek tej unii suwerenność jednego państwa często podupadała na rzecz innych, bądź została utracona. W wielu przypadkach kultury państw członkowskich zlewały się w jedną, czy też jedna (najbardziej dominująca) przekształcała inne.
Unia realna zazwyczaj jest dalszym etapem rozwoju unii personalnej, np.: w Szkocji i Anglii unia personalna została zastąpiona unią realną w 1707 r.
Podłoże formalnoprawne
- forma - pisana
- treść - niepełna
- procedura powstawania:
- sposób zmiany - sztywny
- okres zobowiązywania - stały
Przykłady
Nazwa |
Data powstania |
unia kalmarska |
1397 r. |
unia francusko-bretańska |
1532 r. |
unia lubelska: Nie posiadała wszystkich cech unii realnej. Nie była nią w pełni. |
1569 r. |
unia angielsko-szkocka |
1707 r. |
unia Irlandii i Wielkiej Brytanii |
1803 r. |
unia "Zjednoczonego Królestwa Portugalii, Brazylii i Algarvy" |
1815 r. |
unia Prus |
1829 r. |
unia Królestwa Polskiego z Cesarstwem Rosyjskim |
1832 r. |
unia austriacko-węgierska |
1867 r. |