World Wrestling Entertainment (WWE) – organizacja zapasów zawodowych, inaczej nazywanych wrestlingiem, wcześniej znana jako World Wrestling Federation (WWF). W 2002 roku po przegranej sprawie sądowej z WWF (World Wildlife Fund) zmieniła nazwę na World Wrestling Entertainment. Obecnie jest największą federacją wrestlingu na świecie. Właścicielem WWE jest Vince McMahon, natomiast zastępcą jego syn, Shane McMahon. W obecnej chwili najwyższym zawodnikiem jest pochodzący z Indii, The Great Khali. Mierzy on 223 cm. Najniższym zapaśnikiem jest Hornswoggle mierzący 135 cm, a najstarszym zawodnikiem jest urodzony w 1954 roku jest "Hacksaw" Jim Duggan, pierwszy zwycięzca Royal Rumble Matchu. Organizację WWE dzielimy na trzy rostery: Raw, SmackDown! oraz ECW. Gale RAW odbywają się na żywo w poniedziałki, zaś Smackdown! w piątki, a tapingi czyli nagrania odbywają się we wtorki. Program ECW jest puszczany we wtorki. WWE, łącznie z reaktywowanym ECW, organizuje w 2008 roku czternaście gal PPV (Pay-Per-Viev), na których odbywają się najważniejsze walki. Od 2007 roku we wszystkich galach PPV biorą udział wszystkie trzy rostery.

Kalendarz gal PPV organizowanych przez WWE na rok 2009:

Miesiąc	PPV
Styczeń	Royal Rumble
Luty	No Way Out
Marzec/Kwiecień	WrestleMania
Kwiecień	Backlash
Maj	Judgment Day
Czerwiec	Extreme Rules
Czerwiec	Night of Champions
Lipiec	The Great American Bash
Sierpień	SummerSlam
Wrzesień	Unforgiven
Październik	No Mercy
Październik	Cyber Sunday
Listopad	Survivor Series
Grudzień	Armageddon

Oglądając cotygodniowe programy spod znaku World Wrestling Entertainment (RAW, SmackDown!, ECW) możemy zobaczyć szereg ciekawych rodzajów walki, od zwykłych pojedynków, po walki w klatce. W dodatku corocznie odbywają się charakterystyczne rodzaje walk, np. Royal Rumble Match. Walka polega na tym, że na początku zaczynają walczyć dwaj zapaśnicy i co półtorej minuty w ringu pojawia się kolejny. Aby wyeliminować rywala, należy go wypchnąć ponad górną linę. Ostatni zawodnik, który pozostanie na ringu zapewnia sobie zwycięstwo i udział w Main Event'cie (walce wieczoru) na największej gali PPV organizowanej przez WWE, WrestleManii. Stawką tej walki jest pas mistrzowski, który wybierze zwycięzca Royal Rumble Matchu.

Drugą coroczną walką jest Money in the bank Ladder Match (MITB), który odbywa się również na WrestleManii. Ten pojedynek zadebiutował na gali WrestleMania 21, która odbywała się w Los Angeles. Obecnie walczy w niej ośmiu zawodników, każdy na każdego, a celem jest ściągnięcie z wysokości walizki, w której znajduje się kontrakt na walkę o jeden z trzech najważniejszych pasów w federacji (WWE Championship, World Heavyweight Championship i ECW Championship). Umowa na pojedynek jest ważna przez cały rok, licząc od momentu zwycięstwa. Gwiazda może wykorzystać walizkę w dowolnej chwili, przekazując sędziemu wspomnianą już walizkę. W tym momencie jesteśmy świadkami walki mistrzowskiej. Do tej pory wrestlerzy wykorzystywali walizkę, wtedy, kiedy mistrz jest osłabiony, bądź zmęczony. Ostatnim Mr.Money in the Bank został CM Punk, który wykorzystał titleshot pokonując World Heavyweight Championa Edge'a.

Zdarzają się również turnieje typu King of the Ring, które odbywają się, co jakiś czas. Ostatnim "Królem Ringu" został były General Manager gali RAW, William Regal.

Lista pasów i ich posiadacze 

(*) - pasy należą do rosteru SmackDown! jednak zawodnicy z ECW mogą się o nie starać.

Tytuł	Aktualny Champion	Data wygrania pasa
Florida Championship Wrestling
Florida Heavyweight Championship	Eric Escobar	11 grudnia 2008
Florida Tag Team Championship	Tyler Reiks & Johnny Curtis	11 grudnia 2008

Inne osiągnięcia 

Tytuł	Zwycięzca	Data wygrania	Poprzednik	Data wygrania
Royal Rumble	Randy Orton	25 stycznia 2009	John Cena	27 stycznia 2008
Money in the bank	CM Punk	30 marca 2008	Mr. Kennedy	1 kwietnia 2007
Diva Search	Eve Torres	29 października 2007	Layla	16 sierpnia 2006
King of the Ring	William Regal	21 kwietnia 2008	Booker T	21 maja 2006

Historia

Początki / Capitol Wrestling

Roderick James "Jess" McMahon był promotorem bokserskim. W 1925 roku, McMahon współpracował z Texem Rickardem. Wspólnie zaczęli organizować gale boksu w Madison Square Garden w Nowym Jorku. Pierwszym efektem ich współpracy była walka o Light Heavyweight Championship pomiędzy Jackiem Delaneyem i Paulem Berlenbach.

W tym samym czasie były wrestler Joseph Raymond "Toots" Mondt wpadł na rewolucyjny pomysł. Postanowił wprowadzić wrestling na wyższy poziom, wyciągając go z "podziemia" do największych aren sportowych. Dodatkowo, uczynił wrestling bardziej ekscytującym dzięki swojemu "Slam Bang Western Style Wrestling." Kolejnym krokiem było utworzenie wrestlingowej promocji wraz z Edem Lewisem i Billym Sandowem. Udało im się przekonać wielu wrestlerów, by podpisali kontrakty z ich tzw. 'Gold Dust Trio'. Ostatecznie trio, jak i organizacja rozpadły się, po tym jak trójka nie mogła się dogadać w kwesti władzy. Mondt wchodził w spółki z różnymi promotorami, włączając w to Jacka Curleya z Nowego Jorku. W chwili gdy Curley umierał, Mondt zdawał sobie sprawę, że nowojorski wrestling chyli się ku upadkowi. Mając tą świadomość, poszukał pomocy u różnych bookerów. Jednym z nich był Jess McMahon.

Jess i Mondt wspólnie utworzyli Capitol Wrestling Corporation (CWC). Nie ma zbyt wielu informacji na temat początków CWC, ale wiadomo, że w 1953 roku dołączyło ono do National Wrestling Alliance (NWA). Mondt używał Antonino Rocca jako najważniejszą postać w federacji. Rocca odnosił sukcesy jako main eventer, więc Mondt był zadowolony z faktu, że może mieć go w swojej organizacji. Niestety, Mondt nie był w stanie uszczęśliwić Roccę. W 1953 roku, Ray Fabiani, jeden ze współpracowników Mondta, wprowadził Vincenta J. McMahona, który zastąpił swojego ojca - Jessa (mniej więcej w tym czasie CWC stało się regionalnym członkiem NWA). McMahon i Mondt świetnie współpracowali, dzięki czemu szybko zaczęli kontrolować cały północno-wschodni wrestling. Udało im się osiągnąć kontrolę nad 70% całęgo bookingu w NWA -- co, biorąc pod uwagę zasięg NWA było kolosalnym osiągnięciem. Mondt nauczył Vince'a Sr. jak bookować i pracować w świecie wrestlingu. Był to początek rewolucji wrestlingowej.

W 1956 roku, CWC podpisało umowę z WTTG Channel 5, które miało rozpocząć transmisję z gal wrestlingu. professional wrestling shows.

World Wide Wrestling Federation

NWA posiadało NWA World Heavyweight Championship, który wędrował pomiędzy wszystkimi federacjami zrzeszonymi w NWA, dzięki czemu był on broniony na całym świecie. W 1963, mistrzem był "Nature Boy" Buddy Rogers.

Większa część NWA była niezadowolona z faktu, że Mondt bardzo rzadko pozwalał Rogersowi walczył poza regionem północno-wschodnim. Mondt i McMahon chcieli aby Rogers wciąż posiadał NWA World Championship, ale sam Rogers nie zamierzał dłużej poświęcać swojej kaucji wynoszącej 25 tysięcy $ (posiadacze pasa musieli wpłacać kaucje, jako zapewnienie, że będą wykonywać wszystkie swoje obowiązki jako mistrza). 24 stycznia 1963 na gali w Toronto Rogers stracił tytuł na rzecz Lou Thesza. W wyniku tego, na znak protestu, Mondt, McMahon oraz całe CWC opuścili NWA, a następnie utworzyli własną organizację World Wide Wrestling Federation (WWWF).

W kwietniu, Rogers otrzymał WWWF World Championship podczas turnieju w Rio de Janeiro. Miesiąc później Rogers stracił pas na rzecz Bruno Sammartino. Krótko przed tą walką Rogers miał atak serca.

W późnych latach 60. Toots Mondt opuścił organizację. Konkretny powód nie jest znany, prawdopodobnie spowodowane było to podeszłym wiekiem.

Pomimo tego, że WWWF odizolowało się od NWA, Vince McMahon Sr. wciąż zasiadał w zarządzie NWA. W regionie północno-wschodnim nie istniała rzadna inna promocja. Czasami dochodziło do pojedynków pomiędzy mistrzami. Przeważnie kończyły się podwójną dyskwalifikacją, bądź innym wynikiem nie wyłaniającym zwycięzcy.

W marcu 1979 roku, WWWF wznowiło działalność jako World Wrestling Federation (WWF). Właścicielem pozostał Vincent J. McMahon, także większość najważniejszych członków personelu pozostała bez zmian. McMahon w nieokreślony bliżej sposób przekazał połowę środków finansowych dla Phila Zacko (jego długotrwały partner biznesowy), Arnolda Skaalanda i Gorilla Monsoona.

World Wrestling Federation

W 1980 roku, syn Vincenta J. McMahona, Vincent Kennedy McMahon założył Titan Sports Inc., a w 1982 roku, od swojego ojca i jego współpracowników, kupił Capitol Sports (Monsoon i Skaaland otrzymali dożywotnie zatrudnienie w WWF, a wszyscy trzej właściciele otrzymali gratyfikacje finansowe). Po tym jak w wieku 12, Vince odkrył że jego ojciec jest promotorem wrestlingowym, zaczął coraz bardziej angażować się w wrestlingowy biznes ojca. Starszy McMahon zdołał rozwinąć region północno-wschodni jako jeden z największych członków NWA, a także pokazać, że pro wrestling jest bardziej rozrywką niż sportem. Vincent McMahon, wbrew woli ojca rozpoczął proces ekspansji, który miał diametralnie zmienić oblicze wrestlingu, jak i jego własne życie.

NWA nie było jedynym podmiotem biorącym udział w tej operacji; American Wrestling Association (AWA) już dużo wcześniej przestało był członkiem NWA i kontrolowało cały region Northern Midwest. Jednak do tej pory, żadna z tych organizacji, nie próbowała zniszczyć systemu podziału terytorialnego.

Pierwszym krokiem McMahona, na drodze do ekspansji ogólnokrajowej było zatrudnienie gwiazdy AWA - Hulka Hogana, który był bardzo rozpoznawalny w całym kraju dzięki występowi w filmie Rocky III. WWF zatrudniło także wrestlera z Północnej Karoliny - Roddy Pipera, oraz Jesse'ego Venturę (jednak Ventura nigdy nie stanął w ringu WWF, co było wynikiem zaburzeń płucnym, które doprowadziły do zakończenia jego kariery). Istnieje teoria, mówiąca o tym, że WWF nigdy nie osiągnęłaby ogólnokrajowego statusu bez Hulka Hogana, i vice versa.

Inny promotorzy byli wściekli, że McMahon zaczął umieszczać swoje programy telewizyjne w telewizjach na terenie całego kraju, w regionach innych niż typowy dla WWF - Północny wschód. McMahon rozpoczął ogólnokrajową sprzedaż kaset wideo z nagraniami z gal organizowanych przez WWF poprzez jego firmę dystrybucyjną - Coliseum Video. Było to efektywne łamanie niepisanego prawa, mówiącego o podziale terytorialnym w świecie wrestlingu. Żeby tego było mało, McMahon wykorzystywał wpływy z reklam oraz sprzedaży gadżetów do podkupywania największych gwiazd innych organizacji. Promotorzy z całego kraju byli zmuszeni toczyć bezpośrednią rywalizację z WWF. Federacja wykupywała talenty z Kanady i USA włączając w to grupy British Bulldogs i Hart Foundation, występujące do tej pory w Stampede Wrestling. W latach 80. WWF zdołało zatrudnić legendarnego regionalnego wrestlera - Dusty Rhodesa.

Vincent Senior ostrzegał wiele razy syna : "Vinny, what are you doing?! You'll wind up at the bottom of a river!" (w dosłownym tłumaczeniu : "Vinny co ty robisz?! Opadniesz na samo dno rzeki!"). Mimo takich ostrzeżeń McMahon miał jedno w głowie: chciał doprowadzić WWF do statusu ogólnokrajowej federacji. Jednak taka zmiana wymagała ogromnych nakładów finansowych, które doprowadziły WWF na skraj bankructwa.

Przyszłość eksperymentu McMahona, a także WWF, NWA oraz całego biznesu stała pod znakiem zapytania i zależała od sukcesu lub porażki gali "WrestleMania 1". WrestleMania była PPV które McMahon promował jako wrestlingowe "Super Bowl". Finansowy sukces gali spowodowałby wypadnięcie z biznesu wielu terytorialnych federacji NWA oraz zjednoczenie fanów amerykańskiego wrestlingu w oglądaniu WWF. Porażka zaś spowodowałaby bankructwo Vincenta Juniora, a kolejny złoty wiek wrestlingu mógłby nie nadejść.

Pomysł na wrestlingową super-kartę nie był niczym nowym w USA; NWA tworzyło Starrcade już kilka lat przd WrestleManią. Jednakże, McMahon chciał doprowadzić WWF do mainstreamu, celując w publikę, która do tej pory nie interesowała się wrestlingiem. WWF przyciągało uwagę największych mediów zapraszając Mr. T czy Cyndi Lauper do występu na gali. MTV zawarło umowę na pokazywanie większości WWF, tworząc połączenie Rocka i Wrestlingu.

WWF - Następna generacja 

Pod przewodnictwem Erica Bischoffa, WCW zaczęło podbierać zawodników z Extreme Championship Wrestling oraz WWF. Odpowiedzią McMahona było stworzenie i promowanie następnej generacji wrestlerów takich jak : Bret Hart, Shawn Michaels, Razor Ramon (Scott Hall) oraz Diesel (Kevin Nash). Miało to doprowadzić do poprawianie ratingów, jednak większość tych wrestlerów, WCW także podkradło.

W czasie gdy Vince McMahon zacieśnił kontrakty z zawodnikami by WCW miało trudniejszą drogę do odkupywania talentów z WWF, to federacja McMahona traciła pieniądze w bardzo szybkim tempie. Flagowy produkt WWF czyli "RAW is WAR" został zmuszony do konkurowania o ratingi tym samym czasie co WCW "Monday Nitro", a feud WCW vs. nWo zupełnie odwrócił uwagę widzów od przestarzałej i dziecięcej ery gimmicków "rock and wrestling".

Feud WWF/WCW osiągnął zupełnie nowy poziom w roku 1997, kiedy to McMahon spowodował odejście WWF Championa czyli Breta Harta. Rok wcześniej Bret dostał lukratywną ofertę by przeskoczyć do WCW. McMahon skontrował to ofertą która dawała mniej pieniędzy Hartowi jednak była długoterminowa, więc Bret pozostał w federacji. Vince bardzo szybko zaczął żałować decyzji z powodu finansowych problemów oraz zagroził wymówieniem kontraktu, radząc Bretowi by zrobił co w jego mocy i podpisał kontrakt z WCW. Jednak gdy umowa była już blisko nagle McMahon zaczął twierdzić że jest wstanie zapłacić zakontraktowane pieniądze by Bret został. Hart więc dał szansę Vinceowi by mogł skusić go ciekawym storyline'em i zapytał się o plany wobec Hitmana. Niestety pomysły McMahona dały Bretowi odpowiedź że właściciel WWF nie ma długoterminowych planów co do niego. Ostatecznie Bret Hart podpisał kontrakt z WCW.

WWF było bardzo zaniepokojone rozwojem wydarzeń i to nie z powodu popularności Harta. Wcześniej w czasie feudu WWF vs WCW, WWF Women Champion przeskoczyła do WCW w czasie posiadania pasa WWF i wyrzuciła go no kosza na śmieci na Monday Nitro. Najgorszym koszmarem byłoby gdyby Bret Hart pojawił się na Monday Nitro w czasie posiadania WWF Championship. Bret jednak obiecał, że nigdy nie dojdzie do takiego zdarzenia, ale to nie wszystko - zgodził się nawet, że ogłoszenie jego odejścia zostanie opóźnione dopóki pas WWF nie zmieni swojego właściciela. McMahon jednak był zbyt przestraszony, że sprawa wyjdzie na jaw wcześniej więc musiał znaleźć sposób na zabranie pasa Hartowi przed ogłoszeniem jego przejścia do WCW na Monday Nitro.

Hart, w swoim kontrakcie, miał klauzulę, która dawała mu poważną kontrolę nad bookowaniem swej osoby przez ostatnie 30 dni kontraktu, który kończył się na PPV Survivor Series w Montrealu. Powiadomił on więc władze WWF, że chętnie pozbędzie się pasa, ale nie na rzecz Shawna Michaelsa, z którym miał napięte stosunki i wiedział że ten nigdy nie odpłaci mu się za tą przysługę. Tutaj można wspomnieć sytuacje gdy Michaels dowiedział się że ma przegrać z Bretem na WrestleManii 13 i zrzekł się pasa na gali Raw. W ten sposób uniknął konieczności podłożenia się Bretowi. Bret zaoferował stratę pasa na rzecz dowolnego wrestlera oprócz Michaelsa, a nawet był skłonny zrzec sie WWF Championship. Jednak McMahon nalegał na scenariusz, w którym pas przejdzie w posiadania HBK na PPV w Motrealu. To ustawiło podłoże do punktu zwrotnego w feudzie między WWF i WCW.

Screwjob w Montrealu 

Punkt zwrotny dla WWF przyszedł w czasie Survivor Series. Nowy writer Vince Russo dostarczył Bretowi Hartowi scenariusz, w którym było określone, że ma zostać kilka sekund w Sharpshooterze założonym przez Michaelsa i po chwili odzyskać kontrolę, co doprowadzi do wygranej w pojedynku i zatrzymanie pasa.

Shawn dostał jednak zupełnie inny scenariusz, który mówił, że Bret podda się po Sharpshooterze. WWF oczywiście zdecydowało się na przeprowadzenie scenariusza wręczonego Michaelsowi bez mówienia tego Hartowi. Bret na tej gali nigdy tak naprawdę się nie poddał, gdyż od razu po założeniu Sharpshootera przez Michaelsa, McMahon podbiegł do ringu i krzyknął do ringowego: "ring the fucking bell!!" ("wal w pieprzony gong"). Shawn Michaels bardzo szybko opuścił ring z pasem, bez tradycyjnego świętowania po pojedynku. Hart odszedł z WWF bardzo zdegustowany całą sytuacją (szczególnie, że Survivor Series odbywało się w Kanadzie, z której pochodził) i posunął się nawet tak daleko, że uderzył McMahona na zapleczu po zakończonym PPV.

Ten fakt w historii wrestlingu znany jest jako "Montreal Screwjob" lub też "Survivor Series 97 Screwjob" i był już szeroko opisywany przez prawie każdego felietonistę zajmującego się wrestlingiem.

Strata main eventera jakim był Bret Hart na rzecz World Championship Wrestling była ryzykownym posunięciem. Jednak McMahon i Russo postanowili stworzyć nowe gwiazdy wrestlingu, inspirowani ostrzejszymi gimmickami z Extreme Championship Wrestling (ECW). Ci wrestlerzy to między innymi : The Rock, Stone Cold Steve Austin, Mick Foley, oraz stajnia D-Generation X. Te postacie miały przerwać dominację WCW. Sam Vince McMahon ustawił się w telewizji jako zły promotor co było podstawą do jego feudu z Austinem.

Era Attitude 

Era Attitude rozpoczęła się na WrestleManii XIV, kiedy bokser Mike Tyson pojawił się jako specjalny sędzia pojedynku o WWF Championship między Shawnem Michaelsem a Stone Cold Stevem Austinem. Fani, którzy wykupili to Pay-Per-View byli zaskoczeni tym co zobaczyli, to nie był dziecięcy "Rock and Wrestling" czy też "Next Generation Era". Wielu tych którzy nie kupili WrestleManii, włączając w to fanów konkurencyjnego WCW, przełączyło się na "Raw Is War" następnego dnia i przez wiele następnych tygodni. Tag Team New Age Outlaws wszedł w skład D-Generation X razem z wrestlerem X-Pac, który trafił do federacji z WCW. Był to także początek epickiego feudu między "złym promotorem" Vincem McMahonem a Stevem Austinem. Pierwszy raz od 18 miesięcy ostrzejsze WWF mogło przebić WCW Monday Nitro w ratingach.

Przez nadchodzący rok WWF znów stała się ulubionym fedem fanów, a The Rock stał się jednym z najbardziej popularnych wrestlerów w historii. WCW która swym ostrym feudem "WCW vs nWo" doprowadziła WWF prawie do ruiny finansowej, teraz miała narastające trudności w konkurowaniu ze swym rywalem.

Ta zmiana w WWF nie obyła się bez krytyki i wiele grup czuło się wręcz znieważonych przez nowy pełen przemocy wizerunek. Razem z grupami feministek, które uważały że przyciąganie widzów przez atrakcyjne i pełne sexu kobiety było niemoralne. Jednak ten nowy kontrowersyjny styl WWF był bardziej pociągający dla widzów federacji.

W połowie roku 1999 wydarzyła się tragedia, która wstrząsnęła fanami WWF. Dokładnie 23 maja 1999 roku w Kansas City, Missouri, Owen Hart występujący jako "Blue Blazer" zginął podczas gali Over the Edge. Blue Blazer miał wykonać wejście "Superbohatera" z sufitu hali "Kemper Arena" przed pojedynkiem z Godfatherem. Lina, na której miał być opuszczony, zerwała się lub odczepiła. Spowodowało to, iż 34-letni wrestler upadł z wysokości 22 metrów na ring na oczach 18 tysięcy fanów. Ponieważ światło było wówczas zgaszone, wiele osób myślało, że była to kukła, jednak wkrótce okazało się być inaczej. Owen upadając uderzył głową o narożnik, po czym z wielką siłą odchyliła się ona do tyłu. Publiczność niemo obserwowała, jak Owen był reanimowany i wynoszony z hali przez lekarzy (tym którzy oglądali galę w systemie PPV w domu oszczędzono tego widoku gdyż reżyser przerwał nadawanie i puszczono wcześniej nagrany wywiad). Wrestler w krytycznym stanie został przetransportowany do Truman Medical Center, gdzie po niecałej godzinie od wypadku zmarł. Jim Ross poinformował fanów oglądających PPV o tragicznym zejściu Owena, jednak publiczność na hali nie została o tym zawiadomiona. Następnie dokończono show, co jest do dziś uznawane jako bardzo kontrowersyjne posunięcie. Następnej nocy WWF poświęciło całe RAW pamięci Owena, na którym wielu wrestlerów i pracowników podzieliło się swoimi wspomnieniami o zmarłym.

We wrześniu 1999, WWF rozpoczęło nadawanie drugiej cotygodniowej gali o nazwie "SmackDown!" w ramach nowej sieci UPN. Oprócz Star Trek: Voyager and Enterprise, program ten okazał się jednym z najbardziej udanych w historii UPN.

Z boku sukcesu ery Attitude, 19 października 1999 macierzysta spółka WWF czyli Titan Sports wkroczyła na otwarty rynek i by zwiększyć jej rozpoznawalność zmieniono nazwę spółki na World Wrestling Federation Entertainment (oczywiście federacja wrestlingowa nadal nosiła nazwę WWF i dzięki temu łatwo kojarzyła się z WWFE). W czasie gdy WWF było wielkim sukcesem, WWFE urozmaicało swoje działania wchodząc w inne sfery biznesu wliczając w to Night Club na Times Square i wydawanie książek.

W 2000 roku WWF ogłosiło stworzenie nowej ligi profesionalnego futbolu amerykańskiego o nazwie XFL. Interes ten okazał się jednak niewypałem i liga wytrzymała tylko rok.

Invasion 

W marcu 2001 roku WWF Entertainment, Inc. kupiło swojego długiego rywala czyli World Championship Wrestling od AOL Time Warner.

Od pamiętnych lat 97/98 wszyscy fani wrestlingu marzyli o feudzie pomiędzy tymi dwoma federacjami. Oryginalne plany bookerskie zakładały więc, że WCW przejmie Raw i zamieni je w WCW Monday Nitro. Jednak wszystkie wielkie gwiazdy WCW takie jak Hulk Hogan, Lex Luger, Kevin Nash, Bill Goldberg oraz Sting były związane kontraktem z Time Warner a nie z samym WCW, więc Vince McMahon na ten czas nie zdecydował się na wykupienie ich kontraktów. Ten fakt w połączeniu z przekonaniem Vince'a że generalnie wrestlerzy WWF nie powinni przegrywać z wrestlerami WCW doprowadziło do zaniechania planów inwazji WCW.

Cień tego pomysłu wrócił gdy McMahon w storylineach wykupił zlikwidowanego rywala Extreme Championship Wrestling i stworzył frakcje znaną jako "Alliance".

World Wrestling Entertainment 

Z powodu procesu o prawa do nazwy WWF z World Wildlife Fund, federacja zmieniła nazwę na World Wrestling Entertainment (WWE). Także macierzysta spółka WWFE postanowiła przyjąć tą nazwę. Zmiana nastąpiła wiosną 2002 roku po przegranym procesie. Co ciekawe dla przykładu domena wwf.com której World Wildlife Fund nigdy nie miała zamiaru używać przeszła w prywatne ręce i jej właściciel teraz czerpie zyski z reklam na tej nadal wysoko odwiedzanej stronie. Zmiana logo nastąpiła z mottem "Get The F Out" dla upublicznienia nazwy WWE.

Podział na brandy 

Bez konkurencji ze strony WCW, WWE zdecydowało się na rozdzielenie federacji na dwie oddzielne podfederacje lub inaczej brandy - Raw i SmackDown!. Po tym rozdzieleniu każda z marek posiada osobny roster, pasy ekskluzywne tylko dla danej podfederacji (dla przykładu: WWE Championship dla Raw oraz World Heavyweight Championship dla SmackDown!), chociaż zdarza się, że zawodnik z pasem może zostać przeniesiony do drugiego brandu. Taka sytuacja powstała po ostatnim Drafcie, gdzie np. Triple H z RAW przeszedł do Smackdown z tytułem WWE Championship. Każdy brand jest również prowadzony przez innego General Managera. Jednak ten podział jest tylko w sferze scenariuszowej i czasem zdarza się sytuacja, że wrestlerzy przeskakują z Raw na Smackdown! w wyniku Draftu i odwrotnie. 26 maja 2006 roku WWE dodało kolejny, trzeci już brand - ECW.

Inne

Dawne pasy WWE/WWF 

• WWE Cruiserweight Championship (1991-2007)
• WWE Hardcore Championship (1998-2002)
• WWE European Championship (1997-2002)
• WCW/World Championship (2001)
• WCW World Tag Team Championship (2001)
• WWF Light Heavyweight Championship (1981-2001)
• Million Dollar Championship (1989-1992, 1995-1996)
• WWF Intercontinental Tag Team Championship (1991)
• WWF Women's Tag Team Championship (1983-1989)
• WWF Canadian Championship (1985-1986)
• WWF International Heavyweight Championship (1959-1963, 1982-1985)
• WWF Junior Heavyweight Championship (1967-1985)
• WWF International Tag Team Championship (1969-1985)
• WWF World Martial Arts Heavyweight Championship (1978-1985)
• WWF North American Heavyweight Championship (1979-1981)
• WWWF United States Championship (1970-1975)
• WWWF United States Tag Team Championship (1963-1967)