Inżynieria Lądowa jest odmianą nauk inżynierskich oraz dyscypliną która łączy w sobie takie umiejętności jak projektowanie, wznoszenie oraz utrzymanie wszelkich obiektów budowlanych w jego środowisku naturalnym a w szczególności takich jak mosty, drogi, kanały, zapory oraz przede wszystkim budynki. Inżynieria Lądowa jest jedną z najstarszych nauk inżynierskich zaraz po inżynierii wojskowej. W większości przypadków, jest narzędziem służącym do realizacji wizji architektów, którzy są pierwszym ogniwem procesu budowlanego.

Wiedza która zawiera się w pojęciu Inżynieria Lądowa tradycyjnie jest powiązana z wieloma specjalnościami inżynierskimi takimi jak inżynieria środowiska, geotechnika, mechanika konstrukcji, inżynieria transportowa, hydrologia, inżynieria materiałowa, budownictwo wodne, geodezja, oraz inżynieria produkcji budowlanej i zarządzania. Inżynieria Lądowa znajduje zastosowanie na wszystkich poziomach życia: w sektorze publicznym od najmniejszych gmin aż do zakresu ogólnokrajowego, a w sektorze prywatnym od pojedynczych właścicieli mieszkań do międzynarodowych firm budowlanych.

Historia powstania inżynierii lądowej 

Inżynieria jest powiązana z życiem człowieka od początku jego dziejów. Początków Inżynierii Lądowej można doszukać się już w czasach pomiędzy 4000 a 2000 p.n.e. w Starożytnym Egipcie oraz Mezopotamii kiedy ludzkość porzuciła, poprzedni, koczowniczy tryb życia na rzecz osiedlania się w jednym miejscu. To spowodowało konieczność budowy trwałych schronień, mogących przetrwać w jednym miejscu w stanie nienaruszonym kilka sezonów. Z tego samego powodu rozwinął się także transport, co doprowadziło do wynalezienia koła, oraz żegluga. Wybudowanie Piramid w Egipcie (około 2700-2500 p.n.e.) może być uznane jako historycznie pierwszy przypadek zastosowania bardziej skomplikowanej wiedzy inżynierskiej. Innymi skomplikowanymi konstrukcjami inżynierskimi sprzed naszej ery są na przykład:Partenon autorstwa Iktinosa w Starożytnej Grecji (447-438 p.n.e.), wybudowanie drogi Via Appia przez rzymskich inżynierów (około 312 p.n.e.), czy także konstrukcja Wielkiego Muru Chińskiego przypisywana Generałowi Meng T'ien pod rozkazami ówczesnego cesarza Chin Shih Huang Ti (około 220 BC). Z całą pewnością jednak to Rzymianie przyczynili się najbardziej do rozwóju Inżynierii Lądowej, gdyż przez cały czas trwania ich imperium nie ustawali w budowie nowych konstrukcji, takich jak: akwedukty, insule, porty morskie, mosty, zapory czy drogi.

Aż do dzisiejszych czasów nie było jasnego rozróżnienia pomiędzy Inżynierią Lądową a Architekturą, także określenie inżynier czy architekt było w wielu krajach jednoznaczne. W XVIII wieku pojęcie inżynier budownictwa (ang. civil engineer) zaczęto używać w stosunku do osób zajmujących się konstrukcją i budową portów, nabrzeży, czy latarni morskich, dla odróżnienia od inżynierów wojskowych.

Pierwszym samozwańczym inżynierem był John Smeaton który wybudował latarnię morską Eddystone. W roku 1771 Smeaton oraz kilku jego kolegów założyło "Smeatonian Society of Civil Engineers", grupę skupiającą specjalistów inżynierów spotykających się nieformalnie podczas obiadów. Jednak w owej grupie, na co są dowody, dochodziło także do wymiany myśli technicznej, a więc nie było to tylko stowarzyszenie czysto towarzyskie.

W 1818 roku założono, działające do dzisiaj, pierwsze stowarzyszenie inżynierów w Londynie (ICE). Jego pierwszym prezesem został wybitny inżynier Thomas Telford, a od roku 1828, stowarzyszenie rozpoczęło formalne przyznawanie potwierdzenia umiejętności inżynierskich (chartership). Według instytutu, inżynier budownictwa to osoba która posiadła:

"...sztukę kierowania wielkich mocy pochodzących ze źródeł naturalnych, dla użytku i użyteczności człowieka, dla celów produkcji i wymiany handlowej w kraju, zarówno w obrocie zewnętrznym jak i wewnętrznym, co się ujawnia w budowie dróg, mostów, akweduktów, kanałów, nawigacji rzecznej oraz śluz napędzanych sztucznymi siłami dla celów handlowych, oraz w konstrukcji i zastosowaniu wszelkich mechanizmów, a także w odwodnieniu miast i miasteczek."

Po raz pierwszy tytuł naukowy w Inżynierii Lądowej w Stanach Zjednoczonych został przyznany przez Rensselaer Polytechnic Institute w roku 1835. Po raz pierwszy takie samo wyróżnienie spotkało kobietę w roku 1905 i zostało ono przyznane Norze Stanton Blatch przez Cornell University.

 

Sama nauka zwana Inżynierią Lądową jest pochodną podstawowych zasad fizyki i matematyki a jej poznawanie i rozwój ściśle wiązało się z rozwojem wiedzy matematycznej i fizycznej wśród poszczególnych cywilizacji. Ponieważ wiedza inżynierska obejmuje swoim zakresem ogromny obszar, jej rozwój jest wprost powiązany także z poznawaniem jej poszczególnych części, takich jak mechanika konstrukcji, hydrologia, inżynieria materiałowa, czy geodezja.

W czasach starożytności i średniowiecza praca architekta oraz konstruktora wykonywana była przez rzemieślników, takich jak murarze i stolarze, którzy urastali do rangi "mistrzów budowlanych". Wiedza nabyta doświadczeniem była podtrzymywana i przekazywana w gildiach albo cechach, które były stowarzyszeniami zamkniętymi i niechętnymi na nowości. Konstrukcje, drogi oraz inne obiekty budowlane były raczej kopiowane niż tworzono coś nowoczesnego.

Jednym z najwcześniejszych przykładow naukowego podejścia do problemów matematyczno-fizycznych które znalazły zastosowanie w Inżynierii Lądowej, było rozwiązanie zastosowane przez Archimedesa w trzecim w. p.n.e., który w urządzeniu zwanym Śruba Archimedesa dowiódł praktycznego zastosowania twierdzenia którego sam był autorem.