Jadwiga Andegaweńska, urodzona na przełomie 1373 i 1374 roku, przybyła do Polski wiosną 1384 r. W tymże samym roku koronowano małoletnią córkę Ludwika Węgierskiego i Elżbiety Bośniaczki na króla Polski. Zgodnie z prawem polski, potomstwo króla płci żeńskiej, nie mogło objąć tronu polskiego. Jednakże dzięki wydaniu w 1374 roku przychylnemu szlachcie przywileju koszyckiego, taka sytuacja mogła zaistnieć.
Jadwiga przybyła do Polski zaręczona z Wilhelmem z dynastii Habsburgów. Jednak Polacy nie chcieli oddać tron w ręce żony niemieckiego księcia, przez co związek uznano za nieważny. Panowie krakowscy, chcąc związać Polskę z Litwą, na nowego pretendenta do jej ręki wybrali wielkiego księcia litewskiego Jagiełłę, który miał przyjąć chrzest wraz ze swoim państwem (unia w Krewie 14 sierpnia 1385). Na jego mocy przyłączono Litwę do Korony i odzyskano utracone wcześniej ziemie polskie. Wczesną wiosną 1387 roku Jagiełło wyruszył by dokonać nawrócenia Litwy. Tymczasem panowie polscy zdołali przekonać Jadwigę, by stanęła na czele wojsk polskich i by na nowo przyłączyła Ruś do granic Polski. Starosta węgierski oddał Ruś bez oporu. Dnia 8 marca 1387 roku królowa Jadwiga wjechała do Lwowa, potwierdzając jego przywileje i gwarantując prawo składu. Tam też 26 września 1387 złożył jej hołd lenny hospodar mołdawski Piotr I, co oznaczało dostęp do Morza Czarnego. W 1392 roku udała się Jadwiga na Węgry, gdzie w spotkaniu ze swoją siostrą, Marią, omawiała w Lubowli i w Kezmarku sprawy obu państw. Nawiązała także ścisły kontakt z papieżem Urbanem VI (1392), skutecznie likwidując intrygi: Krzyżaków, Opolczyka i Zygmunta Luksemburczyka. W 1397 we Włocławku odbyła zjazd z wielkim mistrzem krzyżackim Konradem von Jungingenem w celu wynegocjowania powrotu do korony ziemi dobrzyńskiej. Dnia 22 marca 1399 roku Jadwiga urodziła córkę, której na Chrzcie świętym dano imiona: Elżbieta, Bonifacja. Po trzech wszakże tygodniach dziecię zmarło, a niebawem zmarła też matka, w dniu 17 lipca 1399 roku, w wieku 25 lat, okrywając naród polski żałobą. Jako królowa rządziła Polską sama 2 lata (1384-1386), razem z Jagiełłą dzieliła losy naszej Ojczyzny 13 lat (1386-1399). Do najpilniejszych trosk Jadwigi należało odnowienie Akademii Krakowskiej. Oddała wszystkie swoje klejnoty na jej odnowienie. Wystarała się także w Stolicy Apostolskiej o zezwolenie na jej dalsze prowadzenie i rozbudowę, oraz zgodę na utworzenie fakultetu teologii.
Jadwiga musiała być niezwykłej urody i świętości, skoro zostawiła po sobie tak wdzięczną pamięć. Ale serca poddanych podbiła sobie przede wszystkim niezwykłą dobrocią. Fundowała wiele nowych kościołów, uposażając już istniejące klasztory. Opiekowała się szpitalami. Budowała ochronki, czyli zakłady dobroczynne opiekujące się ubogimi dziećmi, była przeciwniczką bogactwa. Dzięki niej Polska uzyskała dostęp do Morza Czarnego, oraz wiążące się z tym korzyści z handlu europejskiego. Myślę, że głównie dzięki temu Jadwiga była bardzo dobrym królem Polski. Zapisując się w poczet polskich królów jako święta.