Druga wojna bałkańska (29 czerwca – 10 sierpnia 1913) – konflikt zbrojny pomiędzy Bułgarią a Serbią i jej sojusznikami: (Grecją, Czarnogórą, Rumunią) oraz walczącą przeciwko Bułgarii Turcją.

W niespełna miesiąc po zakończeniu pierwszej wojny bałkańskiej konflikt na Bałkanach rozgorzał na nowo. Tym razem sojusznicy z Ligi Bałkańskiej zaczęli kłócić się o podział zysków. Wojna wybuchła po zerwaniu przez cara bułgarskiego Ferdynanda I pertraktacji z Serbią na temat nowego podziału Macedonii. W nocy z 29/30 czerwca 1913 roku, na granicach, Bułgarzy zaatakowali jednocześnie Greków i Serbów, a wypoczywający gościnnie w Salonikach bułgarski pułk wywołał tam powstanie bułgarskiej części ludności miasta. Serbom z pomocą pospieszyli Czarnogórcy, a po kilku dniach Bułgarię zaatakowała Rumunia (żądająca południowej Dobrudży) i Turcja. Bułgarzy, mimo bardzo ciężkich walk wkrótce musieli cofnąć się. Grecy oraz nie-bułgarscy Słowianie zarzucają im przy tym popełnienie masowych zbrodni wojennych na ludności cywilnej. Wobec ciężkich porażek militarnych, Bułgarzy w krótkim czasie poprosili o pokój. Odbyło się to dzięki mediacjom rosyjskim.

10 sierpnia 1913 roku podpisano w Bukareszcie traktat pokojowy, w myśl którego Rumunia przejmowała południową Dobrudżę, Serbia część dotychczasowej Macedonii bułgarskiej, Grecja utrzymała Macedonię Zachodnią i Centralną oraz uzyskała jeszcze Macedonię Wschodnią i Trację Zachodnią. Osobny układ zawarły (29 września 1913) Turcja i Bułgaria, która utraciła zajęte w pierwszej wojnie bałkańskiej obszary Tracji Wschodniej. Turcja odzyskała m.in. Adrianopol. Układy pokojowe przypieczętowane zostały po I wojnie światowej wzajemnymi wymianami ludności, nadzorowanymi bezpośrednio przez personel Ligi Narodów, zrealizowanymi w latach 1923-1930, jako jeden z owoców Traktatu Lozańskiego i na podobnych zasadach jak wymiana ludności między Grecją i Turcją.