Richard Morgan Fliehr (ur. 25 lutego 1949 w Memphis, Tennessee), lepiej znany jako Ric Flair, były profesjonalny amerykański wrestler. Karierę rozpoczął w połowie lat 70., i dzisiaj jest nazywany żywą legendą tego sportu. Najbardziej znany jest z występów w nieistniejącej już federacji World Championship Wrestling, gdzie był główną, flagową postacią.Zakończył karierę 30 marca 2008 r. po przegranej walce z Shawn'em Michaels'em na WrestleManii XXIV .

Kariera w NWA/WCW 

Zanim Ric podpisał kontrakt z federacją NWA (federacja Jima Crocketta . National Wrestling Alliance), przez 3 lata był głównym zawodnikiem federacji AWA (American Wrestling Association). NWA stawiała w owym czasie na dobrze wyszkolonych młodych wrestlerów i takim był właśnie Ric Flair. 4 października 1975 roku kariera Rica mogła się zakończyć w wyniku katastrofy samolotu i ciężkiej kontuzji kręgosłupa. Lekarze odradzali mu powrót na ring, jednak Ric postawił na swoim i wrócił do aktywnego wrestlingu. Ze względu na kontuzje jednak, Ric musiał zmienić styl zapasów i dzięki temu powstał legendarny już dziś gimmick Nature Boy.

Ric Flair czterokrotnie był posiadaczem pasa NWA United States Heavyweight Championship, a następnie pierwszy raz zdobył najcenniejsze trofeum federacji . NWA World Heavyweight Championship, pokonując 17 września 1981 roku Dusty Rhodes`a. Ric trzymał ten pas blisko 2 lata, i stracił go w 1983 roku na rzecz Harley Race`a. Niedługo później, na gali StarrCade 1983, Ric odzyskał tytuł, w walce w stalowej klatce. Ric trzymał pas mistrzowski blisko rok, i bronił go w takich miejscach jak Karolina Południowa i Północna, Georgia, Teksas, Floryda, Luizjana, Portoryko, Japonia, Singapur, Australia, oraz Nowa Zelandia. W marcu 1984 roku w Nowej Zelandii pas ponownie powrócił do rąk Harley Race`a. Na pierwszej, historycznej gali David Von Erich Memorial Parade of Champions, która odbyła się na stadionie w Teksasie, Ric Flair pokonał Kerry Von Ericha dopingowanego przez 43000 fanów. 18 dni później w Japonii Ric odzyskał najcenniejszy pas wagi ciężkiej. Dokładnie 2 lata, 2 miesiące i 2 dni później, 26 lipca 1986 roku Dusty Rhodes pokonał Rica i zdobył tytuł na gali Great American Bash. Dusty nacieszył się tytułem 2 tygodnie, po czym znów powrócił w ręce Flaira. Przegrana rok później, 25 września 1987 roku z Ronem Garvinem, była najbardziej nieoczekiwaną zmianą tytułu w historii NWA. Nikt nie spodziewał się, że nieznany i mało wypromowany zawodnik może pokonać wielką gwiazdę jaką był Ric Flair i odebrać mu NWA World Heavyweight Championship. Garvin trzymał ten tytuł blisko 2 miesiące, i w pierwszej jego obronie, został pokonany przez Rica Flaira 26 listopada 1987 roku.

W roku 1991 Ric nie mógł dojść do porozumienia z bookerem NWA/WCW . Jimem Herdem i będąc niekwestionowanym mistrzem wagi ciężkiej opuścił szeregi federacji NWA/WCW. W owym czasie WCW przejęło NWA i Flair dostał ofertę obcięcia płac o 50 procent i utraty ważnej klauzuli w kontrakcie, która gwarantowała mu możliwość kreowania swojej postaci. Herd nie widział talentu Rica i jako głównego wrestlera WCW chciał zrobić Lexa Lugera. Tydzień przed galą Great American Bash Ric odrzucił nowe warunki i został zwolniony przez Herda.

World Wrestling Federation

Ric Flair podpisał kontrakt z WWF, i jako posiadacz pasa WCW Heavyweight Title mówił o sobie jako o prawdziwym mistrzu świata wagi ciężkiej. Flair posiadał tytuł jako że przed jego zdobyciem zakupił go za 25000$. Flair zwrócił ten tytuł federacji NWA po odzyskaniu tej kwoty + 13000$ dodatkowo.

Ric debiutując w WWF był już wielką gwiazdą. Dostał managera . Bobby "The Brain" Heenana, i wychodził z "Excutive Consultant" Mr. Perfectem (Curt Hennig). Na początku walczył z takimi zawodnikami jak Jim "The Anvil" Neidhart i Tito Santana, a pierwsze sukcesu zaczął odnosić w 1992 roku. W styczniu wygrał gale Royal Rumble, i jako zwycięzca mógł stanąć do walki o WWF Championship na gali WrestleMania VIII, jednak ze względu na to iż tytuł był zawieszony, Flair dostał automatycznie ten pas. Na Royal Rumble Ric wszedł z numerem 3 i blisko godzinę bronił się przed wyrzuceniem z ringu. Jako ostatniego Ric wyeliminował Sida Justice`a z pomocą Hulka Hogana.

Po zdobyciu pasu Ric rozpoczął krótki feud z Roddy Piperem, walcząc w lutym i marcu przeciwko niemu w stalowej klatce. Pretendentem do tytuł. wagi ciężkiej został w tym czasie Macho Man Randy Savage, i na gali Wrestlemania VIII, pomimo pomocy Hennana i Mr. Perfecta, Ric stracił pas.

Powrót do WCW 

W lutym 1993 roku Ric Flair powrócił do "domu", do WCW, występując w programie "A Flair For the Gold". W tym czasie, ze względu na klauzule WWF (w której nie mógł występować w żadnej federacji po odejściu przez 3 miesiące) nie mógł powrócić na ring jako wrestler. Po powrocie Ric od razu zdobył WCW World Title, zanim we wrześniu 1993 roku ostatecznie federacja przekształciła się w WCW.

Na gali StarrCade 1993 Ric miał według planów stracić tytuł na rzecz Sida Viciousa, jednak ten został zwolniony z federacji za atak nożyczkami na Arnie Andersonie. Na tej gali Flair pokonał Big Van Vadera, i obronił tytuł.

W czerwcu 1994 roku Ric Flair rozpoczął feud z debiutującym w federacji Hulkiem Hoganem. Na gali Halloween Havoc 1994 Hulk pokonał Rica Flaira, i w wyniku stypulacji ten musiał odejść na emeryturę. Po kilku miesiącach Ric powrócił jako wrestler i częściowo manager. Po tym wydarzeniu Ric kilkakrotnie zdobywał jeszcze tytuł mistrza wagi ciężkiej, pokonując między innymi Hulka Hogana na gali Uncensored 1999, w 2000 roku mistrzem był dwukrotnie. W 1996 roku Ric pokonał Konnana zdobył WCW United States Championship. Pas ten stracił 30 dni później w wyniku kontuzji. Do końca istnienia federacji WCW . marca 2001 roku Ric był główną postacią w promocji Teda Turnera.

Kiedy WCW zostało wykupione przez WWF, Ric był liderem w heelowej grupie Magnificent Seven, w której występowali tacy zawodnicy jak Jeff Jarrett, Scott Steiner, Road Warrior Animal, Rick Steiner, Lex Luger, oraz Buff Bagwell. 26 marca 2001 roku na ostatniej gali Nitro Ric przegrał w ostatniej walce federacji ze Stingiem.

World Wrestling Entertainment 

Do listopada 2001 roku Ric nie pokazywał się w żadnych federacjach. Podpisał kontrakt z WWF(E) i zadebiutował na gali jako współwłaściciel federacji. W federacji zadebiutował jako heel jednak szybko dostał face turn i dołączył do "Stone Cold" Steve Austina. Flair na chwile zniknął z federacji i powrócił po zakończeniu inwazji ECW/WCW. Według scenariusza Ric był współwłaścicielem federacji, po odkupieniu akcji od Shane`a i Stephaine McMahon. Vince McMahon stał się głównym heelem federacji, którą postanowił zniszczyć sprowadzając grupę NWO. Storyline z NWO jednak nie wypalił, a Ric Flair rozpoczął feud z The Undertakerem, zakończony porażką na gali Wrestlemania X8. Feud pomiędzy właścicielami federacji w dalszym ciągu się rozwijał, do momentu podzielenia federacji na dwa roster . RAW oraz SmackDown. Doszło do walki pomiędzy Flairem, a McMahonem, której stawką była całkowita władza nad federacją. Walkę wygrał Vince McMahon z pomocą Brocka Lesnara. Po tym fakcie Flair na chwile zniknął z TV, i powrócił na RAW jako wrestler walczący okazjonalnie. W ostateczności przeszedł heel turn podczas walki z Rob Van Dam`em, i dołączył do nowej frakcji tworzonej przez mistrza wagi ciężkiej, Triple H`a . Evolution.

W 2003 roku Ric Flair rozpoczął krótki geud z Shawnem Michaelsem, który pomagał Kevinowi Nashowi w walce z Triple H`em. Na gali Bad Blodd 2003 Flairoki udało się pokonać Shawna Michaelsa, z pomocą członka Evolution . Randy Ortona. W roku 2004, na gali Backlash 2004 Flair przegrał walkę z Sheltonem Benjaminem, który kilka tygodni wcześniej dwukrotnie pokonał Triple H`a. Kilka miesięcy później na gali Taboo Tuesday 2004, wyrzucony z grupy Evolution Randy Orton pokonał Rica Flaira w walce w stalowej klatce.

2005 

Ric Flair miał możliwość zdobycia pasa wagi ciężkiej po raz kolejny, w wyniku rozpadu grupy Evolution. Pomiędzy nim a Triple H`em i Batista było kilka walk o ten tytuł jednak Ric nie zdołał pokonać przeciwników i go zdobyć. Zniknął z TV, po to aby wrócić kilka miesięcy później, 22 sierpnia na gali RAW. Był gościem programu "Carlito's Cabana", podczas którego zaatakował prowadzącego Carlito i przeszedł face turn. Ric stworzył Tag Team z Shawnem Michaelsem i walczyli z Carlito i nową gwiazdą w federacji . Chrisem Mastersem. 18 września na gali Unforgiven Ric Flair pokonał Carlito i zdobył tytuł Intercontinental Championship. Był to pierwszy tytuł mistrza interkontynentalnego zdobyty przez Rica w całej jego karierze zawodnika.

Feud pomiędzy Flairem a Carlito trwał w dalszym ciągu aż do specjalnej gali RAW Homecoming, gdzie wraz z byłym przyjacielem Triple H`em pokonali Carlito i Chrisa Mastersa. Po walce jednak Triplr H brutalnie zaatakował Rica Flaira. Na gali Taboo Tuesday Ric stanął twarzą w twarz z Triple H w stalowej klatce, gdzie zdołał obronić tytuł pokonując przeciwnika.

Na gali Survivor Series odbył się rewanż, i stypulacją walki był Last Man Standing match. Triple H nie mógł wygrać czysto, wykonując między innymi trzykrotnie swoją akcje kończącą . Pediegree, więc użył stalowego młota, którym powalił przeciwnika.

2006 

20 lutego 2006 roku Flair stracił pas Intercontinental Championship w walce z Sheltonem Benjaminem.

27 lutego 2006 roku Ric pokonał Carlito w walce, która była kwalifikacją do "Money in the Bank" ladder match na gali Wrestlemania 22. Pomimo że wygrał w nieuczciwy sposób (podczas wyliczania do trzech trzymał się lin), to wziął udział w walce na najważniejszej gali roku. W Money in The Bank jego przeciwnikami byli zawodnicy RAW . Rob Van Dam i Shelton Benjamin, oraz zawodnicy Smackdown . Matt Hardy, Bobby Lashley oraz Finlay. Zwycięzca pojedynku przez następny rok był pretendentem do pasa mistrzowskiego, i jednokrotnie mógł wybrać termin walki o najwyższą stawkę. Flairowi jednak nie udało się wygrał tej cennej walizki, która trafiła w ręce Rob Van Dama. Następnego dnia na gali RAW Ric został zaatakowany przez powracającego do federacji Umage, wcześniej znanego jako Jamala, i jego managera . Armando Alejandro Estrade.

30 kwietnia 2006 roku na gali Backlash Ric Flair przegrał walkę z Umaga.

25 czerwca 2006 na gali Vengeance Ric Flair pokonał Micka Foley w walce "I Quit Match"

Fakty 

Ulubione akcje

Figure four leg lock

Backhand chop

Chop block

Elbow drop to the knee

Inverted atomic drop

Knee drop

Shin breaker

Stalling butterfly suplex

Low blow

Thumb to the eye

Testicular claw

Tytuły

National Wrestling Alliance

13-Time NWA World Heavyweight Champion

5-Time NWA United States Heavyweight Champion

2-Time NWA Mid-Atlantic/World Television Champion

3-Time NWA World Tag Team Champion (2 razy z Greg`iem Valentine, raz Blackjack Mulliganem)

4-Time NWA Mid-Atlantic Tag Team Champion (raz z Rip Hawk`iem, raz z Gregiem Valentine, 2 razy z Big John Studdem)

4-Time NWA Mid-Atlantic Heavyweight Champion

1-Time NWA Missouri Heavyweight Champion

World Championship Wrestling

8-Time WCW World Heavyweight Champion

2-Time WCW International World Heavyweight Champion

1-Time WCW United States Heavyweight Champion

World Wrestling Entertainment

2-Time WWE Champion

1-Time WWE Intercontinental Champion

2-Time WWE World Tag Team Champion (2 razy z Batista)

1992 Royal Rumble winner

Pro Wrestling Illustrated

PWI uplasowało go na 1# miejscu według PWI best 500 wrestler's of All Time.

1975 Rookie of the Year

1978 and 1987 Most Hated Wrestler

1981, 1984, 1985, 1986, 1989 and 1992 Wrestler of the Year

1983 Match of the Year against Harley Race

1984 Match of the Year against Kerry Von Erich

1986 Match of the Year against Dusty Rhodes

1989 Match of the Year against Ricky Steamboat

1987 Feud of the Year (Four Horsemen against Super Powers & Road Warriors)

1988 Feud of the Year (against Lex Luger)

1989 Feud of the Year (against Terry Funk)

1990 Feud of the Year (against Lex Luger)

Wrestling Observer Newsletter

Ric jest członkiem Wrestling Observer Newsletter Hall of Fame (zaproszony w 1996 roku)

Wrestler of the Year award renamed the Lou Thesz/Ric Flair Award, partly in his honor

1980 Most Charismatic Wrestler

1982 Wrestler of the Year

1982 Most Charismatic Wrestler (tied with Dusty Rhodes)

1983 Wrestler of the Year

1983 Most Charismatic Wrestler

1983 Match of the Year (vs Harley Race)

1984 Worst Wrestler of the Year

1984 Most Charismatic Wrestler

1985 Wrestler of the Year

1986 Wrestler of the Year

1986 Most Outstanding Wrestler

1986 Match of the Year (vs Barry Windham)

1987 Most Outstanding Wrestler

5 Star Match: vs. Barry Windham (11 kwiecien 1987, NWA World Wide Wrestling)

1988 Match of the Year (vs Sting)

1989 Wrestler of the Year

1989 Most Outstanding Wrestler

1989 Feud of the Year (vs Terry Funk)

1989 Match of the Year (vs Ricky Steamboat)

5 Star Match: vs. Ricky Steamboat (20 lutego 1989, NWA Chi-Town Rumble)

5 Star Match: vs. Ricky Steamboat (2 kwiecien 1989, NWA Clash of the Champions VI: Ragin' Cajun)

5 Star Match: vs. Ricky Steamboat (7 maja 1989, NWA WrestleWar '89: Music City Showdown)

5 Star Match: vs. Terry Funk (15 listopada 1989, "I Quit" Match, NWA Clash of the Champions IX: New York Knockout)

1990 Wrestler of the Year

1990 Best Heel

1991 Best Interviews

5 Star Match: with Larry Zbyszko, Barry Windham & Sid Vicious vs. Sting, Brian Pillman, Rick Steiner & Scott Steiner (24 lutego 1991, WarGames Match, WCW WrestleWar 1991)

1992 Wrestler of the Year

1992 Best Interviews

1993 Most Charismatic Wrestler

1994 Best Interviews

2008 Jego Karierę zakończył Shawn Michaels wykonując sweet chin music na Wrestlemania... -16-06-08 pojawił się na gali RAW, ponieważ Chris Jericho uderzył głową jego przyjaciela Shawna Michaelsa w monitor.