Platonizm – to potężny nurt filozoficzny, rozwinięty przez Platona (427-347 p.n.e.). Uważał on świat realny, rzeczywisty, w jakim żyjemy za ułomne odbicie świata doskonałego, nazwanego światem idei. Zasada ta jest generalna – dotyczy wszelkich przedmiotów. W szczególności duszy: Człowiek oprócz materialnego ciała podlegającego procesowi zniszczenia posiada niematerialną część – duszę, która w chwili śmierci zmierza w kierunku świata idealnego. Dusza nadaje ciału życie, powoduje ruch, jednakże ciało ogranicza ją i stanowi tylko tymczasowe miejsce pobytu. Filozofia ma ułatwić duszy żyjącej w ciele odnalezienie swoich związków ze światem idei. Platonizm wywarł silny wpływ na myśl europejską, a szczególnie na chrześcijańskie myślenie religijne.
Szkoły filozoficzne zaliczane do platonizmu:
- Akademia Platońska
- Platonicy średniowieczni
- Platonicy renesansowi
- Gemistos Plethon (1355-1450) – uczony bizantyjski, odnowiciel badań nad Platonem, utworzył Akademię Platońską we Florencji
- Jan Bessarion (1403-1427) – patriarcha konstantynopolitański, humanista, protektor studiów platońskich
- Marsilio Ficino (1433-1499) – kierownik Akademii Platońskiej, tłumacz pism Platona oraz Plotyna na język łaciński
- Giovanni Pico della Mirandola (1463-1494)