Antymon (Sb, łac. stibium) - pierwiastek chemiczny z grupy metaloidów. Występuje w czterech odmianach alotropowych: antymon żółty, srebrzystobiały antymon metaliczny, antymon czarny i antymon wybuchowy. Znany jest od starożytności.
Charakterystyka
Antymon nie reaguje z kwasami nieutleniającymi, gdyż potencjał standardowy Sb(III)/Sb wynosi 0.15 V. Gorący stężony kwas siarkowy wprowadza antymon do roztworu w postaci jonów Sb3+, a gorący stężony kwas azotowy(V) przeprowadza antymon w biały i trudno rozpuszczalny kwas antymonowy. Antymon występuje w roztworze w postaci jonów Sb3+, SbO2- (antymoniany(III) lub antymoniny) oraz SbO3- (antymoniany(V) lub antymoniany). Antymon tworzy trzy tlenki: Sb2O3, Sb2O5, Sb2O4. Antymonyl (SbO) tworzy rozpuszczalny kompleks z kwasem winowym, winian antymonylu i potasu K(SbO)C4H4O6 nosi nazwę emetyku (łac. emeticus - wymioty).
Występowanie
Przybliżona zawartość antymonu w skorupie ziemskiej wynosi od 0,2 do 0,5 ppm. Rudami antymonu są antymonit (Sb2S3) i ulmanit (NiSbS).
Zastosowania:
- stop drukarski
- stop łożyskowy
- zapałki
- półprzewodniki
W półprzewodnikach antymonu używa się w domieszkowaniu, np. InSb (antymonek indu) tworzy półprzewodniki typu "n".